
Χρειαζόμαστε ακόμα αρκετά για να στοιχηθούμε με τις προσπάθειες που καταβάλλουν και τη συμπεριφορά που έχουν τα σύγχρονα κράτη στον τομέα της Δημόσιας Διπλωματίας. Δείτε περισσότερα εδώ
Χρειαζόμαστε ακόμα αρκετά για να στοιχηθούμε με τις προσπάθειες που καταβάλλουν και τη συμπεριφορά που έχουν τα σύγχρονα κράτη στον τομέα της Δημόσιας Διπλωματίας. Δείτε περισσότερα εδώ
Η Τουρκία γνωρίζει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία των ΗΠΑ και άλλων κρατών – μελών για την ένταξη των δύο νέων (Σουηδία, Φινλανδία) στο ΝΑΤΟ, τόσο θα διεκδικεί και τα μέγιστα ανταλλάγματα . Βέβαια, η Άγκυρα κινείται στα όρια. Αλλά αυτό είναι κάτι που το έχει ξανακάνει … Δείτε περισσότερα εδώ
Η Γαλλική οικονομία δύσκολα θα κατακτήσει το ρόλο που διατηρεί η Γερμανία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Μακρόν όμως θα μπορούσε να καλύψει το πολιτικό κενό που θα αφήσει η “συνταξιοδότηση” της Μέρκελ; Δείτε περισσότερα εδώ
“Ο κυβερνήτης, οι αξιωματικοί και το πλήρωμα του ελληνικού αντιτορπιλικού “Βέλος” εξηγέρθησαν κατά της κυβερνήσεως των Αθηνών (!) εγκατέλειψαν τα ναυτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ”. Με τον τρόπο αυτό παρουσίαζε την είδηση η “Μακεδονία” της 27ης Μαΐου 1973 την “ανταρσία” του ελληνικού πολεμικού πλοίου ενάντια στη χούντα.
Συμπλήρωνε δε πως το πλήρωμα υπο τον κυβερνήτη Νικόλαο Παππά το οδήγησε “εις την Ιταλία πλησίον της Ρώμης και ζήτησαν την παραίτηση της κυβερνήσεως Παπαδόπουλου και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα”.
Η εφημερίδα ανέφερε επίσης πως σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο κυβερνήτης του ελληνικού αντιτορπιλικού και ο ύπαρχος επιδίωξαν να έρθουν σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο στη Ρώμη.
Η ανταρσία στο ελληνικό πολεμικό πλοίο έπληξε τη χούντα εκεί που πονούσε , στη διεθνοποίηση της ανώμαλης πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα καθώς έγινε “πρώτη είδηση”, μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο … και μάλιστα ως γεγονός χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Ατλαντικής Συμμαχίας .
“Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΣ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ… εις την βασίλιδα της Ιωνίας και εκείνοι που επιχείρησαν να την προσβάλουν κύπτουν ταπεινά το κεφάλι. Ανωτέρω ο υπουργός των Συγκοινωνιών της Τουρκίας κ.Τσαούσογλου καθ΄ην στιγμήν υψώνει την ελληνικήν σημαίαν εις τον ιστόν του Γενικού Προξενείου Σμύρνης κατά την τελετήν της παρελθούσης Δευτέρας κατά την οποία οι Τούρκοι απέδωσαν δημοσίως τιμάς εις την ελληνικήν σημαίαν”.
Αυτή είναι η λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ της 29ης Οκτωβρίου 1955 και αναφέρεται στην απόδοση τιμών προς την Ελληνική σημαία μπροστά στο κτίριο του Ελληνικού προξενείου απο δύο στρατιωτικά αγήματα, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό.
Οι πρωτοφανείς τιμές ήταν η συγνώμη της Τουρκίας , κατόπιν ισχυρών πιέσεων και των ΗΠΑ, στους βανδαλισμούς των παρακρατικών και του τουρκικού όχλου εναντίον της ελληνικής κοινότητας της Σμύρνης όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τον ελληνισμό της Πόλης στα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία ως ” Σεπτεμβριανά”.
Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια το όνομα του τότε υπουργού Συγκοινωνιών κ.Τσαούσογλου που απέδωσε τιμές στην ελληνική σημαία και του νυν Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου που παρίστατο σήμερα στα εγκαίνια του ελληνικού προξενείου στην προκυμαία της Σμύρνης.
Ένας από τους μεγαλύτερους – αν όχι ο κορυφαίος – αρχιμουσικός του 20ου αιώνα, ο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν γεννιέται σαν σήμερα στις 5 Απριλίου του 1908 στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.
Έχοντας διευθύνει στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου και ηχογραφήσει περισσότερους από 900 δίσκους επηρέασε όσο λίγοι την κλασσική μουσική αλλά και τη παγκόσμια μουσική βιομηχανία: Οι πωλήσεις των δίσκων του ξεπέρασαν τα 200 εκατομμύρια αντίτυπα ενώ είναι σχετικά άγνωστο το γεγονός ότι ήταν λάτρης της τεχνολογίας και συνέβαλε αποφασιστικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στην προώθηση του συμπαγή -ψηφιακού δίσκου (compact disc / cd).
Ο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν ήταν γιος του Έρνστ και της Μάρτα Κάραγιαν, απόγονος του Γεώργιου- Ιωάννη Καραγιάννη από την Κοζάνη, ο οποίος το 1767 έφυγε από την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Βιέννη και στη συνέχεια στο Κέμνιτζ της Σαξωνίας, με δραστηριότητα στο εμπόριο βάμβακος όπως και πολλοί άλλοι Δυτικομακεδόνες και Ηπειρώτες. Ο γιος του Γεώργιου, Θεόδωρος και προπαππούς του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν διακρίθηκε ως βιομήχανος υφασμάτων και τιμήθηκε το 1792 από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Αύγουστο με τον τίτλο του “von”.
Η οικονομική επιτυχία των Καραγιανναίων, που στο εξής θα χρησιμοποιούν το von Karajan , συνοδεύτηκε από την κοινωνική ανέλιξη και την ένταξη στην τάξη των ευγενών. Ο πατέρας του αρχιμουσικού Ερνστ ήταν διαπρεπής γιατρός και διευθυντής του νοσοκομείου του Σάλτσμπουργκ (ο οποίος κατά το 1925 επισκέφθηκε τη γενέτειρα των προγόνων του την Κοζάνη). Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι ο μικρός Χέρμπερτ δεν αναζητά ένα επάγγελμα για να βιοποριστει , αλλά ασχολείται με τη μουσική.
Στις 21 Ιανουαρίου του 1917 μάλιστα, ο νεαρός μαθητής δίνει την πρώτη του συναυλία με έργα του Μότσαρτ. Σπουδάζει στο Ωδείο του Σάλτσμπουργκ έως το 1926 όπου και δείχνει την έφεσή του αλλά και ενθαρρύνεται από καθηγητές και σπουδαστές να ασχοληθεί με την διεύθυνση ορχήστρας. Η καριέρα του αρχίζει ουσιαστικά στην αρχή της δεκαετίας του 1930 και έκτοτε έως και το 1979 που ουσιαστικά αποσύρεται διαγράφει μια εντυπωσιακή διαδρομή με εξέχουσες θέσεις στη Φιλαρμονική του Βερολίνου, το Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ και την Ορχήστρα του Παρισιού.
Μελανό σημείο στην διαδρομή του διάσημου Κοζανίτη ή συνεργασία του ή έστω η ανοχή* του στο χιτλερικό καθεστώς, γεγονός πάντως που ορισμένοι θαυμαστές του αντικρούουν με το γεγονός ότι η δεύτερη σύζυγός του, η γαλλίδα Ανίτα Γκίτερμαν, ήταν εβραϊκής καταγωγής.
*Το 1955 ενόψει του ταξιδιού του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρκετές εβραϊκές οργανώσεις και μουσικοί αντιδρούν και μάλιστα ζητούν από το State Department και από την κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας να ανακαλέσουν την επίσκεψη του.
Η επίσκεψη του προέδρου της Επιτροπής J.Juncker στις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων στα τέλη Φεβρουαρίου σηματοδοτεί την επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει την προσπάθεια για την ένταξη των έξι χωρών.
Στις συναντήσεις του σε Σκόπια, Τίρανα, Βελιγράδι, Ποντγκόριτσα, Σαράγεβο και Πρίστινα θα συνοδεύεται από την ύπατη εκπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής M.Mogherini και τον αρμόδιο Επίτροπο J.Hahn. Η “υψηλή αντιπροσωπεία” είναι ένδειξη της σημασίας που αποδίδεται στην προώθηση των σχετικών διαδικασιών και αντανακλά την ανάγκη να ενθαρρυνθούν οι προσπάθειες για την υιοθέτηση μέτρων και μεταρρυθμίσεων. Τον περασμένο Σεπτέμβριο στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κατάσταση της Ένωσης το 2017, ο πρόεδρος της Επιτροπής είχε πει πως “αν θέλουμε μεγαλύτερη σταθερότητα στη γειτονιά μας, τότε θα πρέπει να διατηρήσουμε μια αξιόπιστη προοπτική διεύρυνσης για τα Δυτικά Βαλκάνια”.
Ωστόσο, αν και ο J.Juncker έδωσε μια ενδεικτική χρονολογία για την ένταξη των νέων κρατών, τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι αυτό θα γίνει το 2025. Οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων έχουν αρκετά θέματα να επιλύσουν τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στις σχέσεις τους με τους γείτονές τους. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής “Είναι σαφές ότι δεν θα υπάρξει περαιτέρω διεύρυνση στη θητεία της σημερινής Επιτροπής και του σημερινού Κοινοβουλίου. Κανένας υποψήφιος δεν είναι έτοιμος. Αργότερα όμως, τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι πάνω από 27. Οι υποψήφιες προς προσχώρηση χώρες πρέπει να δώσουν τη μέγιστη προτεραιότητα στο κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη και τα θεμελιώδη δικαιώματα στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων.”
Η μακρά πορεία των διαβουλεύσεων και των ενταξιακών διαπραγματευσεων θα είναι στοίχημα για τους “έξι” αλλά και για ολόκληρη την περιοχή στην οποία υπάρχουν κρίσιμα θέματα τόσο μεταξύ των έξι υποψηφίων όσο και με τους γείτονές τους που είναι ήδη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Ελλάδα , η Βουλγαρία και η Κροατία.
Η ζηλευτή σοβαρότητα με την οποία χειρίζονται τα πολιτικά κόμματα της γειτονικής ΠΓΔΜ το ζήτημα της ονομασίας στην παρούσα φάση είναι ένα σημαντικό μάθημα πολιτικής ωριμότητας για το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Δυστυχώς, ακόμα και η αναγκαία ορισμένες φορές πολεμική της αντιπολίτευσης -της εκάστοτε αντιπολίτευσης στη χώρα μας – δεν προσθέτει αλλά αφαιρεί πολιτικό κεφάλαιο και επιχειρήματα από την εθνική προσπάθεια.
Αντίθετα, αξίζει να υπομνησθεί η πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στη γειτονική χώρα με αντικείμενο τις νέες προτάσεις του ειδικού διαπραγματευτή των Ηνωμένων Εθνών και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο οι συμμετέχοντες στην εξάωρη σύσκεψη αναφέρθηκαν σ΄αυτή και στο περιεχόμενό της. Όλοι, απέφυγαν να μπουν σε λεπτομέρειες ή ακόμη και να σχολιάσουν τις προτάσεις του Μ.Νίμιτς προκειμένου “να μη δημιουργήσουν προβλήματα στη διαδικασία”. Μάλιστα, όπως παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνωφ, η “σιγή ασυρμάτου” ήταν κοινή απόφαση και η στάση αυτή συμφωνήθηκε κατά τη διάρκεια της σύσκεψης.
Σχεδόν έναν αιώνα μετά την οριοθέτηση των ζωνών επιρροής που επέβαλε η Συνθήκη των Σεβρών (1920) και την παραχώρηση από τη Γαλλία ενός καθεστώτος περιορισμένης αναγνώρισης στο Λίβανο, το Παρίσι εξακολουθεί (και επιθυμεί να συνεχίσει) να διαδραματίζει έναν σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Η πρόσφατη επίσκεψη του Σαάντ Χαρίρι , του τελούντος υπό παραίτηση (ή ήδη παραιτηθέντα) πρωθυπουργού του Λιβάνου, το αποδεικνύει.
Μετά τη συνάντηση στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ανακοινώθηκε ότι ο Γάλλος πρόεδρος θα συνεχίσει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τη σταθερότητα στο Λίβανο και για να μειωθούν οι εντάσεις στην περιοχή.
Μια ημέρα νωρίτερα και ενώ αναμενόταν στη γαλλική πρωτεύουσα ο Σ.Χαρίρι , έγινε γνωστό από τη γαλλική προεδρία πως ο Ε.Μακρόν είχε συνομιλίες με τους (και τη σειρά που ακολουθεί η επίσημη ανακοίνωση), πρόεδρο του Λιβάνου Μ.Αούν, πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ.Τράμπ, πρόεδρο της Αιγύπτου Α.Φ. Αλ Σίσι, Σαουδάραβα πρίγκιπα Μ.Σ. Αλ Σαούντ και Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Α.Γκουτιέρες προκειμένου να συζητήσει μαζί τους την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και να διερευνήσουν μέτρα για τη σταθεροποίηση και την ειρήνευση στην περιοχή.
Βεβαίως, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι οι κινήσεις του πρώην Γάλλου προέδρου Μ. Σαρκοζύ στη βόρειο Αφρική και ειδικά στη Λιβύη – μετά το χάος που προκάλεσαν η «Αραβική άνοιξη» και η κατάρρευση των καθεστώτων της περιοχής- όχι μόνον δεν έτυχαν θερμής υποδοχής αλλά επικρίθηκαν έντονα στο εσωτερικό της Γαλλίας αλλά και από συμμάχους της. Άλλωστε, ο Μ.Ομπάμα έχει παραδεχτεί ότι η εμπλοκή στη Λιβύη ήταν το χειρότερο λάθος του.
* Η πληροφορία σώζεται στην έκδοση “Αιανή” του αείμνηστου Κ.Σιαμπανόπουλου.