Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το ενδεχόμενο ενός Brexit ήταν μια άσκηση ανοχής και συμβιβασμών για τους ηγέτες των 28 κρατών -μελών.
Και μπορεί πάρα πολλές χώρες -σχεδόν όλες- να διαφωνούν με τις θεσμικές αλλαγές που ζητά το Λονδίνο καθώς θα δημιουργήσουν “προηγούμενο”, είναι όμως σχεδόν σίγουρο ότι ελάχιστες θα ήθελαν την έξοδο της Αγγλίας απο την ΕΕ.
Οι απαιτήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και κυρίως οι μεταρρυθμίσεις που ζητά μπορούν να αντιμετωπιστούν “δημιουργικά” στο πλαίσιο ανάλογων συμβιβασμών που έγιναν στη διάρκεια των έξι δεκαετιών.
Αντίθετα, εκείνο που φαίνεται μάλλον δύκολα διαχειρίσιμο είναι η “αυτονόμηση” των χωρών του Βίσεγκραντ (Visegrad) ή V4 που για μια ακόμη φορά δείχνουν να επιλέγουν έναν ξεχωριστό βηματισμό.
Οι απαιτήσεις της Μ.Βρετανίας θα βρούν διέξοδο μέσα απο τις διαπραγματεύσεις, την κοινοτική παράδοση αλλά και την επιθυμία να μείνει “χαμηλά” η συζήτηση για την αποχώρηση κρατών απο την ΕΕ όπως επιθυμούν ορισμένοι στη Γαλλία και τη Φινλανδία.
Ωστόσο, η επιθυμία των 4 κρατών ( Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία ) να αυτονομούνται δεν είναι ανευ σημασίας καθώς η συνεργασία των “4” είναι θεσμική και προηγείται (1991) της ένταξής τους στην Ε.Ε.
