Ένα «μπρα ντε φέρ» με πρωταγωνιστές τη Γερμανία και την Τουρκία και με άγνωστες –προς το παρόν- συνέπειες, βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες. Η επιμονή του Τούρκου προέδρου να διοργανώσει πολιτικές συγκεντρώσεις στη Γερμανία προκειμένου να «πείσει» τους μετανάστες πατριώτες του για την αναγκαιότητα των αλλαγών στο δημοψήφισμα, είναι μια προσπάθεια επίδειξης πυγμής σαν αυτές που τόσο αρέσκεται να κάνει ο «σύγχρονος σουλτάνος», ιδιαίτερα όταν απευθύνεται στα πλήθη…

Είναι ίσως μια προσπάθεια να πάρει ρεβάνς από το πρώτο «επεισόδιο» αυτής της κόντρας όταν οι λεκτικές ακρότητες του Ερντογάν αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές λίγους μήνες πριν καθώς το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο είχε απαγορεύσει στον Τούρκο  πρόεδρο να μιλήσει σε οπαδούς του στην Κολωνία μέσω γιγαντοοθόνης.

Ανάλογες δηλώσεις με αυτές του Ερντογάν κάνουν και ανώτερα στελέχη του κόμματος του και αξιωματούχοι όπως ο υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας και μάλιστα με έναν τρόπο και μια συχνότητα που δείχνει ότι έχουν χάσει το μέτρο και την ψυχραιμία τους.

Από την άλλη πλευρά η γερμανική κυβέρνηση δείχνει ότι θέλει «να σηκώσει το γάντι» τόσο μέσω της καγκελαρίου που χαρακτήρισε αδικαιολόγητη την επίθεση Ερνογάν, όσο και μέσω των δικαστικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων ,όπως ο δήμος του Αμβούργου , που έκλεισε το κέντρο όπου επρόκειτο να μιλήσει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών επειδή δεν διέθετε σύστημα πυρανίχνευσης.

Για τους παρατηρητές  των εξελίξεων η γερμανο-τουρκική αντιπαράθεση αποκτά το ενδιαφέρον ενός από τα πιο «γοητευτικά» μοντέλα της θεωρίας των παιγνίων…

Όσο κατανοητή –καλύτερα, εξηγήσιμη- είναι η επιδίωξη του Ερντογάν να προσεγγίσει τους Τούρκους ψηφοφόρους  , που ειδικά στη Γερμανία στη μεγάλη τους πλειοψηφία τον υποστηρίζουν, άλλο τόσο δικαιολογημένη είναι η γερμανική στάση που θέλει να ακυρώσει μια προσπάθεια ενός εξωτερικού παράγοντα να επηρεάσει το εσωτερικό της. Και αυτό γιατί δεν πρέπει να διαφεύγει κανενός ότι οι Τούρκοι μετανάστες είναι Γερμανοί πολίτες , ζουν στη γερμανική επικράτεια , συγχρωτίζονται με άλλους Γερμανούς πολίτες και συνεπώς το γερμανικό κράτος δεν επιθυμεί τη διδαχή και τη διάδοση θέσεων κατά κόρον αντιδημοκρατικών (μετά το πραξικόπημα και τις απηνείς διώξεις των αντιπάλων του Ερντογάν). Εν κατακλείδι η γερμανική κυβέρνηση επιχειρεί να αποφύγει ένα «τοξικό μήνυμα» για τους πολίτες της και βέβαια να αποτρέψει σε ξένους παράγοντες να έχουν λόγο για ζητήματα που δεν πρέπει να έχουν.

Η κατάλυση των δημοκρατικών αρχών και του κράτους δικαίου που οι συνθήκες παρατεταμένης «προεδρικής δικτατορίας» έχουν επιβάλλει στη γειτονική χώρα, μπορεί να ευνοούν  τον Ερντογάν και την προσπάθειά του να συνεχίσει να κυβερνά με υπερεξουσίες και χωρίς προσκόμματα για μια δεκαετία ακόμη αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι άλλες χώρες θα μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα για πολύ ακόμα…

Η διπλωματική αβρότητα έχει και όρια και εν πάση περιπτώσει την επόμενη φορά που ο Ερντογάν αποφασίσει  – ίσως-  να αναθέσει την πολιτική του επιβίωση στις δυνατότητες της κρυογεννετικής θα είναι πολύ αργά…

* Το κείμενο γράφτηκε πριν τη συνάντηση των δυο υπουργών Εξωτερικών σήμερα στο Βερολίνο. Απ΄ ότι φαίνεται Γκάμπριελ και Τσαβούσογλου αποφάσισαν να σταματήσουν τα δύο οχήματα πριν φτάσουν στο κρίσιμο σημείο όπου η μια επιλογή θα είναι η ήττα για εκείνον που θα την πάρει ή πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα και για τους δύο θα είναι καταστροφικό (chiken game) …